In Nederland wonen duizenden (jong)volwassenen die in hun jeugd als alleenstaande minderjarige asielzoeker naar ons land zijn gekomen. Zij wonen inmiddels al jaren in Nederland en hebben hier een leven opgebouwd. Hoe gaat het eigenlijk met deze jongeren? Sporadisch komen er verhalen naar buiten. Soms succesverhalen die publiciteit halen, zoals Omar Munie, die tassenontwerper is en een florerend bedrijf heeft opgericht. Of Sifan Hassan die de top van het hardlopen heeft bereikt en de afgelopen jaren al diverse Europese en internationale titels won.
Veel vaker lezen we de schrijnende verhalen van jongeren die na een jarenlang verblijf terugkeer naar het land van herkomst boven het hoofd hangt, zoals de Angolese Mauro.
De meeste verhalen worden echter niet gehoord. Waarom eigenlijk niet? Is er iets dat deze jongeren weerhoudt om hun ervaringen met het opbouwen van een toekomst in Nederland te delen? Is er te weinig betrokkenheid bij deze nieuwe burgers en hoe het hen in onze samenleving vergaat?
In de publicatie Volg je dromen tot je niet langer kunt leven presenteren we de uitkomsten van onze eigen zoektocht naar antwoorden. We zijn op zoek gegaan naar alleenstaande jonge vluchtelingen die we zelf jarenlang hebben begeleid om te zien hoe het met hen gaat. Is het hen gelukt een toekomst op te bouwen? Maken zij hun dromen waar? Voelen zij zich thuis in Nederland?
Hun verhalen gaan over blijdschap, dankbaarheid en ambities. Maar ook over stress, eenzaamheid en onrecht. Het zijn verhalen die nog onvoldoende worden gehoord, aldus de jongeren zelf. Verhalen die verteld moeten worden, zodat zij meer zichtbaar worden in de maatschappij: op school, op het werk, op de voetbalclub en in de buurt. Want zichtbaar zijn en gehoord worden is de eerste stap om als volwaardig burger mee te kunnen doen.